Ve yine o, sendeki bulamadığın “sen”le bize geldiğinde, diyeceksin ki, “Ben kendimi bilememişim.”
Ve yine indiğinde, o tünele girdiğinde.
Adaletin sarıp sarmaladığı o rahmet tünelinde, o tünelin duvarlarına çarpa çarpa ve yalpalayarak, yine kendini bulmak için devam edeceksin o yolda.
Devam edip gideceksin ve yine yanılacak ve sonra yine kendini bulacaksın o karanlıkta.. Ta ki, aydınlıkla buluşana dek.
Ve yine aydınlıkların içinden başlayacaksın devama.
Ama kendini daha iyi tanıyarak. O kudret kaldırımında; daha şuurlu ve “arzu”ya ulaşmak gayretinde. Diğer kaldırımda yürüyen kardeşlerinle.
Ve sonra peşisıra tekrar çalkalanacak alemler ve o sonsuzluğa.
Tereddüt olmayan “O MUTLAK YOL”da.
Ve yine dönülecek o noktada.
Ve sonra bakacaksın dairenin dışından, bu defa sen o noktaya.
Sen işte o anda o dairenin dışındaki, diğerinin içindeki ve her ikisinin arasındaki o müsbet yolda.
Ve sonra “O NUR”u görmeye, “O NUR” da yaşamaya devam edeceksin fasılalarla.
“O NUR”un ışığında, “O” na ulaşmak umuduyla..
27.05.1991,Fındıkzade
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder